Gedicht
274/475

't Meezeken

’t Meezeken

Daar hipt en wipt, den tak omtrent,

een pimpermeesk', half zonneblend;

en 'k hoor zijn bekske, naaldefijn,

herhalend en hertalend zijn,

hoe 't blijde en hoe 't ja vromer is,

nadien 't nu eenmaal zomer is.

Ja-wel, mijn kleentje, en meê met u,

zoo hipt mijn herte en wipt het nu,

vol hope, omdat 't weêr zonneschijn

verblijden zal, en zomer zijn!