Gedicht
1/1

Winter

De tuin is wit, de tuin is stil,
                en weet je hoe dat komt?
                         Door vlokjes uit de hemel,
door klokjes uit de grond.

Ik hoor maar één geluidje.
                   Daar in die kale struik,
daar kwinkeleert een vogel.
                 Zat die maar in mijn buik.

                  Ik sluip op koude pootjes,
ik spring, ik klauw, ik … mis!
En in de sloot, onder het ijs,
zwemt glimlachend een vis.