De poëzie van Hester Knibbe is persoonlijk zonder sentimenteel te zijn. Ze schrijft in heldere taal over ingrijpende thema’s zoals dood, verdriet en vergankelijkheid. Knibbe zoekt in haar gedichten naar het verband tussen tegenstellingen. Zo beschrijft ze de hedendaagse werkelijkheid, maar gebruikt daarbij de eeuwenoude mythes en verhalen uit de tijd van de Oude Grieken.
*
Kom lief, tijd om wakker te worden
nevel kleeft aan de ramen, laten we
dat matte opzijschuiven, ons naar een
zomer toekeren naar een strand en een zee
op ooghoogte. Het is tijd voor je voeten om
bloot in het zand van de wereld te toeven er is
niets dat je tilt zonder eigen beweging
je droomt niet langer dan je droom duurt. Erken
wie je bent die je bij je geboorte, onze weg
heeft smalle schouders en kromt zich kromt zich