Shari Van Goethem (1988) is een dichter. Ze houdt van weinig woorden. Woorden die ze zo lang mogelijk onuitgesproken laat.
Sacrale herhaling en misleidende eenvoud kenmerken haar poëzie. Ze zoekt graag de reikwijdte en de grenzen van de taal op, de verschillende betekenislagen in een woord, een zin. Met haar gedichten neemt ze je mee naar de diepte. Ideaal voor de lezer die het donker niet schuwt. Toch huppelt het licht als een meisje altijd ergens tussen haar zinnen. In maart 2015 hebben haar gedichten haar tot in het Sportpaleis (Rotspaleis) gebracht. ‘Een man begraaft een boom’ (2016) is haar poëziedebuut. Daarin maakt ze een problematische relatie tussen een man, een vrouw en een kind bespreekbaar. In haar tweede bundel ‘Tere stengels’ snijdt ze het thema van de leegte aan. Het moederschap fungeert als metafoor. Een filosoof is ze, een kronkelkop waarin voortdurend gedachten opspringen die alle richtingen uit willen. In haar studie wijsbegeerte ging haar interesse uit naar de filosofie van de kunst en de filosofie van de religie vanuit haar overtuiging dat we nood hebben aan subtiele taal. Haar liefde voor poëzie en haar filosofische levenshouding komen mooi samen in haar rol als zingevingscoördinator bij CM-MC, waar ze zich buigt over zingeving als deel van gezondheid en aan de slag gaat met ethische vraagstukken.
Website
avond aan avond als de tijd zich terugtrekt
in een wilde bloem
luisteren we naar de zwarte kamer
het is genoeg
wanneer haar muziek te licht klinkt
steken we van de dag het vuur aan
het vlammetje is zuinig
toch is dat genoeg