Runa Svetlikova (1982) gelooft dat het onmogelijk is de realiteit te vatten (ze is niet eens zeker of de realiteit bestaat) maar blijft het toch gewoon proberen. Het waarom van die nuloperatie ligt eerder in het bezwerende van de handeling dan in het resultaat. Naast schrijven, optreden, leren en leven doceert ze Literaire Creatie aan jongeren (in de academie van Ekeren) en volwassenen (in de academie van Mortsel). Op de Schrijversacademie begeleidt ze dichters bij hun eindwerk. Iets wat ze als kind nooit bedacht had, maar waaruit ze wel verbazingwekkend veel voldoening haalt.
Hier woont warmte in de gordijnen
schurkt zich zacht tegen muren, kruipt
in de kleren. Verse koffie wordt gezet
thee met honing die traag zal smelten
de dag wordt roerend aangekeken, koekjes
op een schotel geschikt en woorden
met het oog op de kinderen en de storm
wordt stilletjes nagedacht over hoe
we dit alles beter kunnen verdelen.